Ik schrijf deze column een aantal dagen na het besluit van de regering om nog tot in ieder geval eind april de beperkende maatregelen te handhaven.

De angst voor wat komen gaat leeft onder ons, hoe lang gaat het duren, de zorgen en onzekerheid over hoe nu verder, de angst om ziek te worden zeker als je tot de risicogroep behoort.

Het gemis van de sociale contacten en de onbekende economische gevolgen hiervan hakt er behoorlijk in. Waar is de tijd gebleven dat we onbelangrijke zaken belangrijk vonden?

In deze tijd word je teruggeworpen op jezelf, je bent uit het lood geslagen.

Naast de grote onzekerheid die bij ons leeft zien we ook dat er allerlei initiatieven komen om met en voor elkaar te zorgen en het verlangen om in verbinding te blijven.

Veel initiatieven worden opgetuigd, we maken met z’n allen een diepe buiging voor de vele harde werkers die er alles aan doen om de medemens te verzorgen en te helpen.

Het is voor de buitenwereld soms lastig om de prestaties die worden geleverd  op waarde in te schatten. Steeds meer wordt duidelijk hoe groot de inspanningen zijn die worden verricht door de harde werkers om degene die getroffen zijn door deze crisis te ondersteunen.

De duidelijk zichtbaar en onzichtbare harde werkers.

De harde werkers die buiten de spotlights een indrukwekkende bijdrage leveren zijn de stille werkers. Het zijn de mensen die vaak in stilte telkens weer vol overgave het beste geven wat mogelijk is. Vol overgave en zeer gemotiveerd bieden de stille werkers hulp aan daar waar het nodig is, bergen werk worden verzet om het leven van de medemens lichter te maken.

De stille werkers kunnen in een werkomgeving zich nog wel eens machteloos voelen tussen extraverte collega’s die er schijnbaar minder moeite mee hebben om zich te profileren.

Juist in deze onvoorspelbare tijd valt bij de stille werkers alle schroom weg, het gevoel van machteloosheid maakt plaats voor het intrinsieke verlangen om zich juist nu in te zetten voor de medemens.

De inzet van de stille werkers reikt ver, op het moment zelf en ook op de lange termijn werkt hun bijdrage door, het zijn vaak de pareltjes die zoveel indruk maken dat ze nog lang licht geven in donkere tijden.

Ode aan alle werkers – zichtbaar en onzichtbaar – die zich met zoveel inzet en liefde zich inspannen voor jou en mij. Een ode voor nu maar laten we vooral niet vergeten een ode aan hen te blijven brengen voor de tijd die voor ons ligt als deze pandemiestorm is geluwd.

Lichtpuntjes, soms zijn ze groot soms zijn ze klein je hoeft ze niet te zoeken, je kunt ze ook zijn.

Rianne Raat